♥ Payız Sevgim ♥

   Payızı her detalı ilə çox sevirəm.. Nədənsə bu fəsil qonaq gəldiyi zaman qəlbimi səbəbsiz bir sevinc hissi bürüyür. Yarpaqlar tökülsə belə heç bir fəsildə görmədiyimiz əvəzolunmaz mənzərəsini, sərin, insana huzur bəxş edən mehi, yağmurlu havasını, buludlu səmasını, gecələrinin getdikcə uzanmasını, gəzərkən yarpaqların yaratdığı səsləri, çətirlə daha məsum görünən insanlarını,
axşam olarkən ev-
lərdən gələn işıq-ların ağaclara vuran şüalarını, yağışdan sonra yaranan gölməçələrə düşən əksləri, kiçik bir damlanın suyun üzərində yaratdığı horizontal xətləri,

yağmurunun ətrini, pəncərələrə vuran şiddətli damcılarını,
şimşəyin göy üzünü yaran parlaq izlərini, səsinin insanları
qorxu-
daraq bir-birlərinə
sarılmalarına səbəb olmasını, sevgililərin yağmur damlaları altında əl-ələ

gəzməsini, küçələrin evlərinə tələsən insanlara şahidlik etməsini, havanın sərinliyinə rəğmən evdə ailənin yaratdığı istiliyi, həzin musiqi sədaları altında əldə isti bir fincan qəhvə ilə kitab oxumağın verdiyi həzzin digər fəsillərə nisbətən daha böyük olmasını, ilin son rübündə canlanan xatirələri, yağmurun səsinin müşayiəti ilə səmaya açılan əlləri, ürəyin dərinliklərindən qopub gələrək dildən yavaş-yavaş tökülən duaları, insan nəfəsinin istiliyi ilə havanın sərinliyinin yaratdığı təzadı, şairlərin bu qüsursuz tablodan ilhamlanıb şeirlər yazmasını..
Və ən əsası bütün bu gözəllikləri duyduğum, ifadə edə bildiyim üçün mənə şans verən uca Allahı.. Doğum günümün də təsadüf etdiyi bu fəslin yeri ayrıdı qəlbimdə.. Tanrı mənə bu gözəlliyi hiss etmək fürsəti verdiyi üçün minlərcə dəfə şükürlər olsu

Albert Camus – Yaz

         Tətildə oxuduğum ilk kitab Albert Camus imzalı “Yaz” oldu. Üz qabığında “deneme” yazılmasından aydın olur ki, “Yaz”  Albert Camus yaradıcılığına giriş üçün, onun düşüncələri ilə tanışlıq üçün uğurlu addım sayıla bilər. XX əsr dünya ədəbiyyatının ən görkəmli nümayəndələrindən biri sayılan Albert Camus daha çox “Yabancı” əsəri ilə tanınsa da, “Yaz” da daxil olmaqla bir sıra kitabları ilə öz sözünü deməyi bacarıb.

Bu kitab həvəslə, əlimdən qoymadan oxuduğum əsərlər arasında olmasa belə, yenə də bəzi maraqlı fikirlərlə yaddaşıma həkk olundu. “Yaz” müəllifin məşhur kitablarından sonra işıq üzü görsə də, burada uzun müddət əvvələ aid yazılarına rast gəlirik. Gəncliyinin məhsulu olaraq burada Albert Camus yaşadığı, gördüyü yerləri təsvir edir və fəlsəfi fikirlər ortaya qoyur. Şahəsəri sayılmasa da, müəllifin yaradıcılığının mühüm hissəsini özündə cəmləşdirərək onun kitabları arasında özünəməxsus yer tutur "Yaz".
         Kitabda A. Camus’un həyatla bağlı bir çox məsələlərə toxunmaqla öz fikirlərini ifadə etdiyini, bəzi problemlər üçün həll yolu axtardığını aydın görürük. Amma bununla yanaşı yaşadığı yerləri elə dəqiq detallarla təsvir edir ki, bununla da təbiət vurğunu olduğu anlaşılır. Doğulduğu Cəzayiri, tarixini, insanlarını oxucularına anladıb sonradan getdiyi yerlərlə müqayisə edərək gənclik illərinin, uşaqlığının keçdiyi bu ölkənin saf, təmiz ruhunu gözlər önünə sərir. Yazar təsvirlərlə Cəzayirdən yunan təbiətinə, Avropaya qədər uzanır. Hər ölkənin özünəməxsusluğunu dəstixəttinə uyğun məntiqlə izah edərək açmağa çalışır. “Yaz”ın digər bir özəlliyi isə müəllifin öz həyatından, uşaqlıq, gənclik xatirələrindən bəhs etdiyi, düşüncələrinə, müqayisələrinə, təhlillərinə daha çox yer verdiyi ədəbiyyat nümunəsi olmasıdır.

         Sonda isə kitabdan sizin üçün seçdiklərim:

• · Dünyayı anlamak için bazı bazı ona sırtımızı dönmemiz gerekir; insanlara daha iyi yardım edebilmek için bir an onları kendimizden uzak tutmamız gerekir.
• · Çöl de bir anlam kazandı, fazlasıyla şiir yüklediler çöle. Dünyanın tüm acıları için benzeri bulunmaz bir yer. Oysa, bazı bazı, yürek kesinlikle şiirsiz yerler ister.
• · Söylenlerin kendi başlarına yaşamı yoktur. Kendilerini cisimleştirmemizi beklerler. Dünyada tek bir insan çağrılarına yanıt vermeyegörsün, el değmemiş özsularını sunarlar.
• · Tarih ne kendinden önce var olan doğal evreni açıklar ne de kendi üstünde olan güzelliği.
• · Belleğimde bunca güneş varken nasıl oldu da zarımı anlamsızlıktan yana kullana bildim?
• · Bir yazar büyük ölçüde okunmak için yazar (tersini söyleyenlere hayran olalım ama inanmayalım) :) 
• · Umutsuzluk sessizdir. Gözler konuşacak olursa sessizlik bile anlam saklar.
• · Kimi sabahlar, bir sokağın dönemecinde, yüreğin üstüne çok hoş bir çiy düşer, sonra buharlaşıverir. Amma serinliği kalır ve yürek hep onu ister.

        Yazıçının daxili dünyası haqqında müəyyən fikir sahibi olsam da, “Yaz”a sadəcə 3 bal verə bilirəm mənə dərindən təsir edən kitablar səviyyəsinə yüksələ bilmədiyi üçün.

26.07.2014 / 06:17 p.m.

Mahmut Ekrem Recaizade – Araba Sevdası

    Mahmut Ekrem Recaizade imzalı “Araba Sevdası” türk ədəbiyyatında ilk realist roman nümunəsidir. Bu kitabı 2012-ci ilin qış tətilində oxumuşdum. İndi isə audio formatda dinləmək qismət oldu. Düzdür, ilk oxuduğum zaman bəyənməmişdim, sadəcə xatırlayıb fikir sahibi olmaq və haqqında yazmaq üçün dinlədim. Əslində sadə heyakəsində gizli məqamlar gizli olan bu kitab sadəcə mövzu cəhətdən o qədər bəsit görünür ki, hadisələrin bir-birini izləməsi o qədər zəif gedir ki, növbəti səhifədə nə olacağı maraq obyektinə çevrilmir.
    Türk klassik ədəbiyyatında böyük nüfuza malik olan bu əsər Mahmut Ekrem Recaizade tərəfindən 1898-ci ildə yazılıb. Müəllifin yaradıcılığında yeganə roman kimi yer alan “Araba Sevdası” Osmanlı dönəmində Qərb təsirinin gücləndiyi zaman mənimsənən yanlış xüsusiyyətləri tənqidi dillə oxucuya çatdırır. 

     Romanın baş qəhrəmanı Bihruz bəy öz dövrünün əksər gənclərinin prototipi olaraq canlandırılmışdır. Atasının vəfatından sonra sahib olduğu sərvəti heç düşünmədən xərcləyən, tək marağı sadəcə gözəl geyinmək, faytonu ilə insanların sıx toplaşdığı məkanlarda dolanıb diqqət cəlb etmək olan, çalışdıqca fransızca danışaraq öz üstünlüyünü isbat etməyə çalışan 23-24 yaşında olan Bihruz bəy hər an öz duyğu və düşüncələri ilə qarşımıza çıxır. Əsas hadisələr isə gözəl bir faytondan enəndə gördüyü sarışın bir xanıma vurulduğu an başlayır. Hər dəqiqəsini bu qızı düşünərək keçirən gənc oğlan xəyal dünyasında elə bir obraz yaradır ki, sonda özünün belə reallığa inanması çox çətin olur. Öz təbəqəsinə uyğun, savadlı, zərif, dünyagörüşü geniş olan bir xanım kimi düşündüyü Periveşın əslində ərindən boşandıqdan sonra sərbəst həyat tərzi sürməyə başlayan, əyləncəni çox sevən bir qadın olduğunu aydınlaşdıranda qurduğu xəyal dünyası başına yıxılır. Mükəmməl obrazını yaratdığı xanımın gülüş hədəfinə çevrilərək utancından məhv olur. Son səhifələrdə Bihruz bəyin mənasız bir bəhanə ilə Periveşın yanından uzaqlaşdığının və bu qadının yaddaşında “hərəkətlərinin fərqində olmayan bir dəli” kimi qaldığının şahidi oluruq.

    Mahmut Ekrem Recaizade “Bihruz bəy” obrazı ilə burjua gəncliyinin bir nümayəndisini yaratmışdır. Türk dilini bəyənməyən, öyrəndiyi azsaylı fransızca sözlərlə danışmağa çalışan, özündən fərqlənən insanlara aşağı təbəqə kimi baxan, heç bir işin ucundan tutmadan atasından qalan mirasla həyatına davam edən o dövrün gənc kütləsinin xarakterik xüsusiyyətləri baş qəhrəmanımızda cəmləşdirilib. Müəllif bu obrazı hədəf mərkəzi etməklə qərbə doğru yönəlib öz kökünü bəyənməyən insanları tənqid atəşinə tutur. Obrazını gülünc vəziyyətlərə salmaqla əslində öz dövrünün gülünc mənzərəsini usta qələmi ilə təsvir edir. Bütün bu xarakterik xüsusiyyətləri ilə “Araba Sevdası” ilk realist roman ünvanını qazanıb türk ədəbiyyatında.
    Əsərdə ağır gedən süjet xətti, digər obrazların məqsədli şəkildə arxa fonda təsviri, bütün diqqətin tək obraz üzərində toplanması, fransız dilindən bəzən anlaya bilməməyimə səbəb olacaq şəkildə geniş istifadə olunması mütaliə zamanı marağımın azalmasına səbəb olan amillərdən oldu. Səhifələr çevrildikcə eyni hadisənin təkrarlanması bir müddət sonra sadəcə bitirmək üçün oxuduğum kitablardan birinə çevirdi bu romanı. Bu səbəbdən kitabı ancaq türk klassikləri ilə maraqlananlara tövsiyə edə bilərəm. Mənim kimi həərəkətli süjet xətti sevənlər üçün uğrlu seçim deyil təəssüf ki. “Araba Sevdası” bu xüsusiyyətləri ilə sevgimi qazana bilməyərək məndən sadəcə 3 bal alır. Sonda sizin üçün seçdiyim sətirlər:

• - Para pekiyi bir hizmetkârdır. Fakat pek fena bir efendidir.
• - İnsanlara kendini sevdirmek için en müessir ve emin yol insanları samimi olarak sevmektir.
• - Kendini gözet! Kadınlar çok, muzırdırlar. Onlar azap meleklerinin yeryüzünde ortaya çıkmış benzerleridir. Bizi cennet kapısından cehenneme atarlar.
• - Bir amaya ‘karınız bir güldür’ demişler. O da ‘dikenlerinden öyle anlıyorum’ cevabını vermiş.
• - Bazı filozoflara göre, aşk ve ilgi, sahibini gülünç duruma düşürür. Bence ise adeta şey eder… Çünkü aşk ve ilgi zevzeklikten başka bir şey değildir. Bir Türk yazarı der ki: “İnsan, eşek olduğu için mi aşık olur, yoksa aşık olduktan sonra mı eşekleşir.
• - Bir adamın sevgilisini düşünmesi ya düşmanlıktan ya aşktan ileri gelir.
• - Kâğıt sizin kıymetli fikirlerinizi saklamaya lâyık değildir.

15.07.2014 11:05 p.m

Kahraman Tazeoğlu – Kıyısızlar

        Bu günlərdə oxuduğum kitab Kahraman Tazeoğlu’dan “Kıyısızlar”dır. Kitaba başladığım ilk dəqiqədən axıb gedən sətirlər məni necə cəzb etdisə, əlimdən qoya bilmədim bu dəyərli ədəbi nümunəni. Oxuduqca Kahraman Tazeoğlu’nun öz sevgi qoxuyan qələmi ilə türk ədəbiyyatına önəmli əsərlər bəxş etməkdə olduğunu daha yaxşı anladım. Səhifələri çevirdikcə “bir sevgi ancaq bu qədər gözəl anladıla bilərdi yalnızlıq pəncərəsindən” deyə düşünürəm. Bir çox kitabda sevginin, istəyin, eşqin – qarşılıqlı duyğuların tərifini oxumuşuq, “Kıyısızlar” isə birtərəfli sevginin, yalnızlığa məhkumluğun ifadəsidir. Hətta bu duyğunu sadəcə ifadə edir deməzdim, o qədər dəqiq sözlərlə tərifini verir ki müəllif, hər gün keçirdiyimiz məlum hissləri oxuyurmuş kimi oluruq.
Mütaliə zamanı bəyəndiyim, özümə daha yaxın hiss etdiyim fikirlərin altından xətt çəkməyi sevən bir oxucu olaraq Kahraman Tazeoğlu’nun kitabları mənim üçün çox özəldir. Düzdür, hələ kitabı yarılamamışam, ancaq o qədər yeni fikirlər, əvəzsiz bənzətmələr kəşf etmişəm ki... Bu tip kitablar daha güclü təsirə malikdir, zənnimcə. Çünki çox zaman adi bir əsəri oxuyarkən sadəcə mütaliədən, hekayədən, obrazlardan zövq alırsan. Kahraman Tazeoğlu kitablarına xas özəllik isə həm oxumaqdan, həm rast gəldiyimiz dərin düşüncələrdən, həm müəllifin qələmindən, həm də bu dərəcədə mükəmməl anladılmış duyğuları yaşayaraq kağıza köçürən yazardan zövq almağımızdır. “Kıyısızlar” hələ ki bu müəllifin tanış olduğum ikinci kitabı olsa da, yazı tərzi, hiss etdikləri ilə heyran edir məni bu yazıçı.

Bəzən elə duyğular yaşayırıq ki, onları ifadə etmək üçün bir sıra vasitələr tapsaq da, yenə də qarşı tərəfə hiss etdirə bilmirik. Ancaq Kahraman Tazeoğlu beynindəki düşüncələri qəlbindəki duyğularla elə sintez edib bəyaz vərəqlərə həkk edir ki, “Ah, bax bu idi ifadə etməyə çalışdığım.” deməkdən uzaq dura bilmirik. Sözlər saf bir bulaq kimi axıb gedir. Cümlələr mükəmməlliyi ilə canlı səhnələr yaradır. Səhifəni nə zaman başlayıb, nə zaman bitirdiyinin fərqinə varmırsan... Bəzən axıcılıq sayəsində saniyələr çəkir, bəzənsə səni xəyallara qərq edərək dəqiqələrcə uzadır sətirlər üzərindəki nəzərini...
Sonda ifadə olunduğu kimi “Kıyısızlar – kaybedenler ve yalnızların kitabıdır. Ve her kaybedenin mutlaka söylemek istediği son bir sözü vardır. “
       Və bu son söz bütün yaşananları ifadə edər, bəzən qarşıdakı üçün dərs mahiyyəti daşıyar, çox zaman isə onu yaralamaq məqsədini... “Kıyısızlar” son söz olaraq söylənə biləcək bütün ehtimalları ehtiva edir. Sözlər sevginin gücünü göstərir, yaraların dərinliyini, kədirin böyüklüyünü... Bəzən sitəm, bəzən yalvarış qoxulu sözlər...
“Gitmeye cesaretsiz, kalmaya yorgun” şüarı ilə verilən üz qabığı da kitabın daxili kimi möhtəşəmdir. Burada yazıçının baxışları kitabda bizi gözləyən hər şeyi ifadə edir. Bunu ancaq kitabı bitirdikdən sonra hiss etdim. Ancaq bu qədər dərin baxışlara və böyük ürəyə sahib biri duyğuları belə əvəzsiz ifadə edə bilər.
     “Kıyısızlar” sadəcə hekayələrdən, sevgi məktublarından ibarət deyil. Eyni zamanda burada Kahraman Tazeoğlu’nun sevgi qoxulu qələmindən tökülən şeirlər və son bölümdə aforizmlər də yer alır. Şeirlər məni yazıları qədər sarsıtmasa da, aralarında bəyəndiklərim oldu. Bu şeirlərdən bir neçə nümunə necə mükəmməl olduqlarını göstərməyə kifayət edər məncə:

Sahte hayallerini süslesem ne çıkar, 

Sonuçta hayal ürünüydüm işte

Zor zamanında vardım

Aşk zamanında yoktum.

*****

Sonramı düşünmeden

Şimdimi mahvettin

Belki yine kalkardım

Bir elim diğerinden tutardı

Ama senden sonra geleceklerin

Ne suçu vardı.

*****

Madem dikenime katlanmak zor geliyordu

O zaman yapraklarımı neden okşadın?

*****

Sen benim hayata en uzun merhabamdın

Beni kısacık bir elvedaya nasıl sığdırdın?

*****

Bir yalana inanmak içimizdeki tüm gerçekleri öldürür bazen...

*****

Beceriksiz gerçeklere usta yalanlar söylüyorum...

*****

Artık sen değil senden kalan acılar seni hatırlatıyor

Dudaklarımdakı ayrılık şarkısı en çok kalbimi yakıyor.

Yıkılmadığımı sanman için 

Sana, bana da iyi gelebilecek

Yalanlar söylüyorum.

Bazen gerçekler 

Yalanlardan daha beceriksizdir

Artık bunu çok iyi biliyorum.

        Yazıların daha çox sarsıtdığını qeyd etməyim heç də məcazi mənada deyildi. Yaşanmış hekayələr, sevgi, kədər, həsrət, ümid, inam o qədər canlı qeyd olunub ki, insana dərindən təsir edir. Və sonda... sonda elə yazılar var ki... duyğusuz bir insanın belə onları oxuyarkən laqeyd qalmağı qeyri-mümkün olar. Necə kitabın unudulmaz bir bölümü olur və hər gözün sataşanda bu hissəni xatırlayırsan, əsəri yaddaşına həkk edən pik nöqtəsi rolunu oynayır, elə bu son yazılar da hər zaman “Kıyısızlar”ı gördüyüm zaman ilk xatırlayacağım detal olacaq.
      “Kıyısızlar” yalnızca sevgini, kədəri, şikayəti, yalvarışı, peşmanlıq hissini duyduğum gözəl yazıları, eşq qoxulu şeirləri ilə qəlbimi fəth etmədi, eləcə də, kitabın bir insanın xatirə dəftərini xatırladan dizaynı, uzun zaman əvvəl yazılmış və təzəcə aşkar edilmiş məktublar effekti yaratması mənim üçün çox özəl bir kitaba çevrilməsinə səbəb oldu.

    Son olaraq, hər kəsə oxumağı məsləhət gördüyüm bu kitab sizə təkcə zövqlü anlar yaradaraq, güclü təsir edərək özünü sevdirməyəcək, həm də özəl bir insanı, möhtəşəm bir yazarı tanıdacaq. Kahraman Tazeoğlu’nu şəxsən tanımadan belə onun daxilinə bələd olmaq mümkündür “Kıyısızlar”sayəsində.
Sevərək oxuduğum və asanlıqla 5 bal verdiyim kitabdan sizin üçün  seçdiklərim:

• Hep karşı kıyıda kalmak, yine de kadere isyan etmemektir karşılıksız sevmek. 

• “Kimse benim kadar karşılıksız sevmeyecek ve kimse benim kadar bensiz bırakmayacak seni. Ben hep aynı şarkıyı dinliyorum, belki bir gün farkına varmam diye...

• Seni sevmek bir şiiri kumlara yazmaktı silineceğini bile-bile. Silindi ve gitti her şey seninle... 

• Yarım kalan masalımızın “bir yokmuş”u olma. Sonlar bende bu kadar aşikarken, beni sebeplerle yorma. 

• Susarak büyüttüm bendeki varlığını... Anlatarak tüketemem. 

• Ne dünümde kalacak bir anısın, ne yarınımın mutlu yanısın. 

• Saniyelerden kocaman bir gelecek kurmaya çalıştım bize... Senden hayaller kurup içimdeki denizlerde yüzdürdüm. 

• Keşke seninle ayrı dünyalarda yaşayan iki aynı olsaydık. Oysa şimdi, sadece aynı dünyada yaşayan iki ayrıyız. 

• İçimde kelimeler bağırırken, dilim sessizdeydi yine. 

• Sensizlik, önce dünyanın iki kişiden ibaret olmadığını öğretiyor insana, sonra o kalabalıkta seni aramayı. Bulmak için değil, yaşamak için... Tutunmak için... 

• Şunu da çok iyi bil sevgili; önemli olan bir kalpte iz olarak mı, yoksa leke olarak mı kaldığımızdır. 

• Unutulmak bir şey kaybettirmez, unutulmazlık bir şey kazandırmamışsa eğer... 

• Kendi yalnızlığı içinde ölmemek için başkalarında yaşayanlar, yaşamadığının farkında olmayan ölülerdir. 

• Aşk, kendisine yalan söylemesidir insanın. Öyle büyük yalanlar söyledin ki kendine, kendin olmaktan daha çok yabancılaştın içine. 

• Bir ayazın koynunda temmuz beklemek neyse, öyle bekledim seni. Ama sen, hiç beklemediğim bir mevsimde çıkıp geldin. Bir tesadüf değildi bu aslında. Çünkü sen benim rastladığım değil, aradığımdın! Yıllarımın ayracı oldu gelişin. Senden önce ve senden sonra diye ikiye ayırdım hayatımı. 

• Aşk, yaşayarak öğrendiğimiz, ama asla ezberleyemediğimiz bir duygudur. 

• Çünkü aşkta eşıtlik yoktur, birliktelik vardır. İki eşit eşit sevemez bir-birini. Bir taraf mutlaka ya eksik kalır, ya fazla gelir. 

• Aşka en büyük ihanet, sonu ne olacaksa olsun onu hiç yaşamadan bitirmektir. 

• Seninle en büyük ortak yanımız da buydu zaten. Sen de, ben de seni seviyorduk. Hoşça kal. Geç kaldım, yalnızlığım bekliyor. 

• Yalnızlığım; parmaklarımı sayıp sayıp, kendimi kalabalık hissettiğim... 

• Sağır edecek kadar çok sessizlik verdin zaten. Ben de seni dile gelmemiş kelimelere bırakıyorum. 

• Herkes, kendi yalnızlığını seçtiği için ben bu kadar yalnızım. Ve yalnızlık, yaşamla ölüm arasında seçim yapamayanların çaresidir! 

• Ey kalabalıklardan kaçışlarımın yenik yorgunlukları, beni yalnızlığa biriktiren o yarin adı alın yazımın imla hatasıdır, bilin! Yalnızsam düzeltin. 

• Bir mağlubiyetin zaferini yaşayarak, o ’nu şu sözlerimle göndermiştim hayatımdan: “Hala peşinden koşuyorsam, bu senin beni yenişin değil, benim kendimi mağlup edişimdir. Hoşça kal. 

• Aşk güzeldi, tek taraflı yaşanmasa... Aşk sürerdi, bir ömür içinden çıkılmasa. 

• Aşk her şeydir ama her şey aşk değildir. 

• Bir-birimize geç kalmamak için hep kendimizi erteliyoruz. İkimizden bir “biz” yaratabilmek adına kendimizi eksiltip, “biz”e bizler ekliyoruz. Sonra “Neden hep bir şeyler yarım” diye bir-birimize soruyoruz. 

• Kalabalık bir yalnızlığım var hep. Bu kalabalığımı gelip sevsen ne çıkar bugün; dünümdeki yalnızlığa sahip çıkmadıktan sonra... 

• Şansa ihtiyacın kalmadığında ayağına gelen şans, şanssızlıktır. 

• Herkes kendi derdindeydi... Ben, senin... Cehennemine yağan kar tanesi bile olmaya razıydım. O kadar hazırdım sana aldanmaya. 

• Yalnızlığa düşen karlar, en çok kendini üşütür. 

• Önce merak eder öğrenirsin, sonra öğrendiğini unutmaya çalışırsın. Ama unutulmaz işte... zamanla, yalanla gerçeğin uyumuna dönüşür aşk. 

• Sana söylemek için biriktirdiklerim, sen aklımdayken unuttuklarımdı. 

• Biz, bir-birimizi yaralarından tanırız. Acılarımızı gülümseyerek sararız. Adamın halinden adam anlar. Bak kimsem yok, herkesim çok... Gel de benim her şeyim ol. 

• Anladım ki, içimde bu kadar fazla olman, benim eksikliğimdenmiş. 

• Seni sana emanet etmek isterdim ama inan ben daha iyi bakarım sana... Yokken bile yanımda... 

• Yarım kalmadı aslında bu aşk, tam ortasından bitirildi. Ellerine veda etmek, mutluluğu feda etmekti. Kendimi de seninle kaybetmek adına yaptım bunu. O kadar kaybettim ki beni, seni unutacak kadar özledim kendimi. 

• İçinde birikenleri anlatmak istersin. Anlatmak “Beni ne olur anla” yalvarışının bahanesidir aslında. İnsan anlaşılmak ister, sonra da yeniden sevilmek. 

• Aşık olmakla sevmeyi bilmek aynı şey değildir. Bazen, seviyorum demek bir ömre yetmez, bazen de bir ömür sevmeye... 

• Hayat bize hayallerimiz yıkıldığında, “Hayal kırıklığı işte” deyip geçmeyi öğretti de gerçeklerimiz yıkıldığında ne yapacağımızı öğretmedi. Bu hayat dediğim anlatırken çok uzun da yaşarken çok kısa işte. 

• Ve insanları benzerlikler buluşturur, farklılıklar ayırır, bil sevgili! Bunca özlediğimsin işte, bunca benzerliğin üzerini örttüğü bunca farklılığa rağmen... 

• Ama bu şehirde bir yanlışlık var, hiç bir sokağında yoksun!= 

• Var olan gerçek şu ki; ben gittim, sen kaldın. Biraz aşkta, biraz geride, en çok da bende. İzlerin hep var. Giderken geriye bakılmaz. Geriye bakılmışsa o gitmek olmaz. 

• Bilirim; varacağın yeri zorlaştıran aradaki menzil değil, geride bıraktıklarınla aranda giderek açılan mesafedir. Ve gitmek çok yavaş öldüren bir zehirdir. 

• Adını anmadan özlüyorum seni. Yenildim sayılmaz yani... Gururumu incitmeden ve senin haberin olmadan, peşinden sessizce sürüklenmeyi hak görüyorum kendime. 

• Keşke, kalbime düşürdüğün lekelerini gözyaşımla yıkamama izin verseydin. Ellerindeki kir, utanırdı belki hayatımı karartan izlerinden. 

• Kalbimi çal diye kapısını aralarken ben, sen kapımı çalıp kalbimi açık bıraktın. Söyle, neden hoş gelmedin de güle güle gittin? 

• Kendime olan güvenim bile sende kaldı. Bu yüzden insanları hep kandıracağım. Yarın seni daha çok unutmuş gibi yapacağım. Ben kalırım; yeter ki sen “Hoşça kal” de... Çünkü yarın bugünümden daha sahte olacağım. 

• Yokluğunu bile seviyorum yar, çünkü o bile sen olduğun için var. 

• Sen benim aşk sebebimken, neden ben senin ayrılık bahanenim? Bu kadar çok ayrılık sığdırabildiğimiz bir ömre aşk neden büyük geliyor? 

• Giderken ağız alışkanlığıyla “Görüşürüz” demiştin ya... Ben hala o sözün nöbetini tutuyorum. 

• Yokluğun beni bu kadar öldürürken, varlığın neden yaşatmıyor? Bana bunca çektirirken, affetmek neden hala dilimin ucunda hazır bekliyor? Sen, bildiklerini yapıyorsun ve mutlusun ama ben yapamadıklarımı biliyorum ve mutsuzum. 

• Nerede görülmüş sessizliğin kelimeleri onardığı? Sen konuşunca kadehler sarhoş olurdu dudaklarından. İki göz dolusu gülerdin. Ve sessizce giderdin, aşkın saati ayrılığı vurunca... Sensizlikte günler bir-birinin taklidi. 

• Geçmiş, artık yalnızca hatırda kalan bir şeye dönüşmüşse gerçekten geçmiştir. 

• Hayat beni sensizken çok eziyor; kime başlasam seninle bitiyor, kimi bitirsem sana benziyor. 

• Belki seni affetmem bir kez daha... Belki yeniden sevebilirim seni unutturacak herşeyi... Ama yine de saklardım hatıranı. Bıraktığın elimi kendim bile tutmazdım kendimle aldatırım diye seni. 

• Gerçek yalnızlık kendi içinde “Yalnızlık zor değil, hepsi geçecek” diyecek bir başka sen’i bile yaşatamamaktır. 

• Ve sana son bir tavsiye: /Mutluluğunda seninle olanları değil, ağladığında sana sarılanları seç. Bak onlar hala benim yanımda. Unuttum kimlerle güldüğümü, birlikte ağladıklarım aklımda. 

• Yaklaşan sessizliğimi hissedebiliyor musun? Hiç sordun mu kendine: Kelimeler susarken ne anlama gelir? 

• Bana gözlerini kapatarak bak. Eğer yüzümü görüyorsan, karanlıkta kaybolmuşluğumun sebebini de anlayacaksın. 

• GİTTİN! Bak bir masal nasıl sığıyor bir kelimeye... 

• Gelecek dediğimiz şey, bugün olmayı bekleyen yarınlarmış; her şeyini geçmişe gömenler gelecekten bir şey bekleme hakkını da yitirirlermiş... 

• Mutluluk acılardan önce yaşanmışsa, tadında eksik bir şeyler var demektir. Rabbim bizi kolay elde edilen mutluluklardan korusun. 

• Mutlu etmeyi mutlu olmaya tercih eden insanın işidir aslında fedakarlık. Bir yoktan iki var etmektir. 

• Mutlu olmayı istemek en masum bencilliktir. 

• Hayat bir acıyı bitirmek için çok uzun, bir aşkı öğrenmek için ise çok kısadır. 

• Hayatı anlamak, geriye doğru bakmak kadar kolay, onu yaşamak geriye bakarken ileriye gitmek kadar zordur. 

• Sessizliğin şifrelerini çözmeyi bilmiyordur daha kulaklar. Aşk öğretir! 

• Oturup zamanı izlerler fotoğraflardan... Ve bazı karelerin hatalarını keserler. 

• Renkli kağıtlara sarılı yalanlarla kandırıyorsan seni, şarkılar hep başa sarıyorsa kendini, uykular onlu, günler onsuzsa, yaşadığına değmişse yaşamadıkların, iskelelerinden sökülmüş vapurlar gibi kopmuşsan hayattan ve ismi akıyorsa gözlerinden... Bırak her şey bitsin. Artık bir yitiksin. 

• Ellerinin dokunduğu kitapları öpüp başıma koyuyorum her sabah. Gözlerin değdiği için, basitken güzelleşen kelimeleri ezberliyorum. Ayraç diye fotoğrafını kullanıyorum... Her sayfayı bir-birinden ayırıyor ama beni sana daha çok bağlıyor. 

• Yokluğun, senden sonra başıma gelen en büyük yalnızlıktır. 

• Kadınlar, mantığıyla yapamadıklarını duygularıyla başarır. 

• Ben kendimi sen sanıyorken, sen kendini ne sanıyorsun? 

• Dün bugünsüzlükten, bugün yarınsızlıktan, yarın sensizlikten sorumlu. 

• Aşk, sorun yaşamamak değil, beraberce çözebilmektir. 

• Anahtar güven verir... Ta ki bir kapı üzerinde unutulana dek...

Victor Hugo – Notre Dame’in Kamburu

 Nəhayət ilin ilk kitabını bitirdim. Dünya klassiklərindən biri... Notre Dame de Paris...
      İlk olaraq kitabı oxuyarkən fərqli hisslər keçirdiyimi qeyd etməliyəm. Belə ki, əvvəlcə xəyal etdiyim kimi maraqlı başlamasa da, bir müddət sonra həvəslə oxuduğum bir əsərə çevrildi. Sonlara doğru isə hekayənin necə bitəcəyini öyrənməyə can atdığım üçün kitabı su kimi içdim desəm düzgün ifadə etmiş olaram yəqin ki. Həqiqətən bir çox özəlliyi ilə seçilən gözəl əsərdir "Notre Dame de Paris". Oxuduqca Victor Hugo ismini dünyada məşhurlaşdıran, bir çox dillərə tərcümə olunaraq "ən sevilən klassik əsərlər" səviyyəsinə yüksələn bu kitaba aşıq olmamaq mümkün deyil.
      Notre Dame’in Kamburu Victor Hugo’nun 1831-ci ildə yazdığı ən sevilən əsərlərindən biridir. Romanda Fransanın krallıq dövründəki vəziyyəti, insanlarının həyatları, yaşayışı ustaqlıqla təsvir olunur. Bütün bu ümumi məsələlər fonunda isə əlbəttə romantik yazarlara xas özəlliklə məhəbbət yüksək mərtəbəyə qaldırılır. Əsər qarşılıqlı sevgiyə rast gəlmədiyimiz, insanların sadəcə öz mənfəətləri, arzuları üçün yaşadıqları, sadəcə özlərini düşünərək addımladıqları bir dövrdə heç bir ümid gözləmədən, necə qarşılıqsız sevməyin mümkün olduğunu gözlərimiz qarşısına sərir. Romanda hər detalı ilə mükəmməl olan bir insanın daxilən necə boş və çirkin, qüsurlarla doğulan, hər kəsin qorxu ilə yanaşdığı birinin isə necə mükəmməl, saf qəlbə sahib biri ola biləcəyinin şahidi oluruq.

Kitab obrazlarla zəngin olsa da, bitirdiyim zaman oxuyarkən çox şey öyrəndiyim bir neçə obrazı daha yaxşı xatırlayırdım. Quasimodo – sevdiyinə verdiyi dəyərlə, onun
üçün bir an belə tərəddüd etmədən özünü təhlükəyə atması ilə, Claude Frollo – həyatda düzgün yol seçməsinə rəğmən hisslərinə məğlub olub uçuruma doğru sürüklənməsi ilə, Phoebus de Chateaupers – üstün cəhətlərinin fərqində olaraq özünü hər kəsdən fərqləndirməsi, istədiyi insanla oyuncaq kimi oynaması, arzularını digərlərinin duyğularından daha üstün görməsi ilə, Esmeralda – sevgisinə hər zaman sadiq qalması, ən çətin, ümidsiz anlarında belə həyatını xilas etmək üçün ondan üz döndərməməsi ilə, Pierre Gringore – şairlik qabiliyyəti haqqında yüksək fikirdə olsa da, öz mənfəətini hər şeydən əvvəl düşünsə də, kiçik şeylərdəki dərin gözəlliyi duymaq, gizli mənanı anlamaq bacarığı ilə əsla unutmayacağım qəhrəmanlardan oldular.

      Əsər detallı təsvirlərlə zəngin olsa da, oxucunu darıxdırmır, dialoqlar kimi şəhərin, məkanların, insanların təsvirləri də axıb gedir mütaliə zamanı. Kitabı sevməyimdə uğurlu tərcümənin rolunu da mütləq qeyd etməliyəm. Fransaya xas özəlliklərin türk dilində ən uyğun ifadələrlə verilməsi təqdirəlayiqdir. Tamamlanması 6 ay çəkmiş bu romanın niyə bu qədər sevildiyini, müəllifinin şöhrətinə şöhrət qatdığını asanlıqla anlamaq mümkündür oxuduqca. Axıcı dili, dərin anlamlar ifadə etməsi, oxuyucunu özəl bir sehrlə cəzb etməsi, unudulmaz qəhrəmanları, tarixin müəyyən dövründə fransızların yaşayış tərzi, həyatları, duyğu və düşüncələri haqqında geniş məlumat əhatə etməsi ilə "Notre Dame’in Kamburu" həqiqətən bir şahəsərdir. Müxtəlif dövrlərdə çəkilən filmlər, videolar, hazırlanan musiqili tamaşalar da bunu bir daha sübut edir.

                                                                         

      Victor Hugo’nun bu dünyaşöhrətli romanı oxuma müddətim uzun olsa belə həvəslə bitirdiyim və sevdiyim kitablar sırasında yerini aldı. Sonluğu gözlədiyim kimi olmasa da, yazıla biləcək ən təsirli nəticə ilə yenə məni valeh etməyi bacardı. Dünya klassiklərinə müraciət edən hər kəsin ilk sıralarda oxumağını məsləhət gördüyüm bu kitab asanlıqla 5 bal aldı məndən.

26.03.2014     /     00:48 a.m.
                                                       

Anlat İstanbuL

 Son zamanlar kitab oxumaqda yavaşlasam da, film izləmə sürətim olduğu kimi qalıb. :) Bu dəfəki seçimim “Anlat İstanbul” adlı türk filmi oldu. Bu seçimimdə rol oynayan başlıca amil filmin güclü aktyor heyəti oldu. Ancaq gözlədiyimi tapa bilmədim desəm yerində olar. Bu qədər usta isimlərə rəğmən film müsbət rəyimi qazana bilmədi. Həm mövzu, həm də çəkiliş baxımında sönük bir layihə təsiri bağışladı mənə.

İlk olaraq filmin mövzusundan bəhs edim, sonra diqqətimi çəkən məqamlara toxunaram.

       “Anlat İstanbul” ilk dəfə izləyici qarşısına 2005-ci il martın 11i çıxıb. Araşdırdığım zaman filmi mənim kimi bəyənməyənlər olsa da, sevənlərin daha çox olduğunu müşahidə etdim. Hətta bir neçə mükafata belə layiq görülməsi təəccübümə səbəb oldu. İstanbul Film Festivalında “En İyi Film” mükafatını əldə edən “Anlat İstanbul”, həmçinin iki dəfə “En İyi Kadın Oyuncu” və “Umutveren Erkek Oyuncu” mükafatlarını da alıb.

Film 5 rejissorun birgə fəaliyyəti əsasında çəkilib. 5 fərqli nağılı bu qədim şəhərə daşıyan 5 fərqli rejissor... Əslində idaya maraqlıdır, sadəcə əməkdaşlıq zəif olub deyə düşünürəm. Masallara uzaq biri kimi  filmdə təkcə bir obrazdan başqa heç kimi nağıl qəhrəmanına bənzədə bilmədim. :))  Bu layihədə eyni zamanda 5 həyat hekayəsi cərəyan edir və ortaq obrazlarla bir-biri ilə əlaqələnir. 

        İstifadə olunan nağıllar - Fareli Köyün Kavalcısı (Pied Piper), Pamuk Prenses (Snow White), Külkedisi (Cinderella), Uyuyan Güzel (Sleeping Beauty), Kırmızı Başlıklı Kız (Little Red Riding Hood (Little Red Cap) - sayəsində filmdə qədimi, nağıllara xas sehrli atmosfer yaratmaq istənilib, eyni zamanda obrazlar bir qədər müasirləşdirilərək, dəyişikliyə məruz qalaraq indiki İstanbulun sakinlərinə bənzədilib.

         O məsumluğun duyulduğu masallar xəyanət , ehtiras, yalan, riyakarlıq, qorxu, şübhə, təhdid, qəddarlıq dolu həyat hekayələrinə çevrilib. Hər nağıl ayrı bir rejissorun təqdimatında çıxır qarşımıza və bəzi obrazlar vasitəsilə bir-birinə bağlanır. İstanbulun fərqli məkanlarında lentə alınan və 99 dəqiqə davam edən “Anlat İstanbul” daha çox məşhur oyuncu heyəti ilə diqqəti cəlb edir. Altan Erkekli, Erkan Can, Çetin Tekindor, Fikret Kuşkan, Mehmet Günsür, Nejat İşler, Ahmet Mümtaz Taylan, Nürgül Yeşilçay, İsmail Hacıoğlu, Özgü Namal... İzləyərkən bu cür isimlərin necə belə bəsit filmdə oynamağa razılıq verdiyini düşünürdüm. Bəlkə də bu 5’lik layihəsinə dəstək olmaq istəyiblər. Bu ustaların güclü filmlərdə, seriallarda rol aldığına şahid olan hər kəs onları bu sönük filmə yaraşdırmaz haqlı olaraq. İzləyərkən ən çox duyğulandığım Nejat İşlerin səhnələri oldu. Həqiqətən bu aktyor üçün, onun səsi, mimikaları, rola özündən bir şeylər qatması üçün darıxdığımı hiss etdim. 9 yaşlı bu film sanki bu usta isimlərin illər ərzində necə dəyişdiyini də göstərir izləyicilərə.

                İstanbulu gözlərimiz qarşısında hər detalı ilə - sabahı, gecəsi, insanları ilə açan filmi bu cəhətdən bəyənsəm də, yarımçıq qalan hekayələri, sönük səhnələri, bəzi aktyorlarının zəifliyi filmə uyğunlaşa bilməyimə mane oldu. Film əlaqəli 5 nağıldan ibarət layihə kimi təqdim olunsa da, mənə əlaqələndirilməyə çalışılan 5 yarımçıq ideya təsiri bağışladı. 7 cücədən biri olmasaydı mən nağıllarla heç bir bağlılıq olduğunu düşünməzdim belə. :) Azra Akının zəif oyunculuğu isə tam bir xəyal qırıqlığı oldu.

      Rəğbətimi qazanan detallara geldikdə İstanbulun açıq sərgilənməsi ilə yanaşı son nağılın dünyaya gözlərini açmadan canına qıyılmış bir uşağın dilindən danışılması olduğunu qeyd edə bilərəm. Ananın övladı hər an yanındaymış kimi davranması həqiqətən təqdirəlayiq ideyalardan biri idi. Nejat İşlərə isə rolunun heç yaraşmadığını vurğulamalıyam. Onu həmişə təmizqəlbli, sevgidolu, ağır xarakterli bir obraz kimi görməyə öyrəşmişəm. Ancaq bu obrazın da öhdəsindən müvəffəqiyyətlə gəldiyini fəxrlə etiraf etməliyəm.

        Filmin sonu isə əksər türk filmlərinə xas olaraq nəticəsiz quru şəkildə çəkilib. “Anlat İstanbul” mükafatlarına, izləyənlərin tərif dolu rəylərinə rəğmən mənim sevmədiyim filmlərdən biri oldu və sadəcə 2 bal aldı.

25.03.2014      /     07:37 p.m.

The Double

     Uzun müddətdir sevimli aktyorumdan yeni bir film izləmirdim. Ona görə də işdən sonra yorğunluğumu atmaq üçün tərəddüdsüz bir Topher Grace filmi seçdim. “The Double” uzun zamandır izləməyi planlaşdırdığım filmlərdən biri idi. Və nəhayət izləmə şansı əldə etdim.. “The Double” elə ilk dəqiqədən etibarən məni necə bağladısa özünə, 98 dəqiqə sirlərlə dolu bir dünyanın dərinliklərində hiss etdim özümü.
         Baş rollarında Topher Grace və Richard Gere’i gördüyümüz bu casus filmi 2011-ci il oktyabrın 28i izləyicilərə təqdim olunub. Film haqqında yazılanları oxuyarkən daha çox tənqid edildiyinə şahid oldum. Əksinə mənim bəyəndiyim layihələrdən biri oldu. Doğrudur, bəzi səhnələr daha canlı, daha həyəcanverici çəkilə bilərdi, ancaq sırf bu cəhətə görə filmi zəif adlandırmaq haqsızlıq olar. Sonda yer alan bəzi sönük səhnələri çıxmaq şərtilə yüksək sürətlə, həyəcanla, hərəkətli şəkildə davam edən bu film Topher Grace’in uğurlu işlərindən biridir deyə düşünürəm.
        Mövzusu sadə görünsə də, əslində isə qarmaqarışıq olan bu filmin bəyəndiyim cəhətlərinin ilk sıralarında haqqında danışılan məsələnin son ana qədər sirr kimi saxlanılmaması oldu. Qaranlıq məqam tezliklə işıqlansa da, sonluq izləyicinin gözlədiyi kimi olmur. Bu detal ilə də film daha maraqlı və fərqli görünür.

           Aktyorların məharətlə rollarının öhdəsindən gəlməsi, adrenalini bol, hərəkətli, həyəcanlı səhnələrin yaranmasına səbəb olub. Filmin mövzusuna gəldikdə, qısaca qeyd edim ki, burada əsl kimliklərini gizli saxlayan iki casusdan bəhs olunur. Uzun zamandır öldüyünə inanılan “Cassius” adlı qatil Amerika senatorlarından birinin öldürülməsi ilə yenidən gündəmə gəlir. Cinayətin yalnızca bu qatilə məxsus metodla – boğazın kəsilməsi ilə törədilməsi onun ölümü ilə bağlı şübhələr doğurur. Bu işin açılması üçün təqaüddə olan əməliyyatçı Paul Shepherdson və keçmiş Sovet kəşfiyyatçısı kimi tanınan “Cassius” işi üzrə ekspert olan gənc polis casusu Ben Geary cəlb olunur. Filmin əvvəlindən Paul şübhəli davranışları ilə, həvəsli olan Beni işdən uzaqlaşdırmaq üçün əlindən gələni edərək qəribə görünür. Əməliyyata başlayan bu ikili “Cassius” haqqında məlumatlar toplamağa başlayarkən eyni metodla törədilən cinayətlər də artmağa üz qoyur. Beləliklə işində usta olan Ben getdikcə Pauldan şübhələnir. Paralel olaraq öz tədqiqatına başlayır. Paul isə öz növbəsində bir tədbir görərək, şübhələri üzərindən çəkmək üçün hal-hazırda Amerikada olan rus terroristi Buzlovskinin “Cassius” olduğunu iddia edir. Bu iddia ilə barışmayan Ben tədqiqatı nəticəsində gərçəyi öyrənir; nəinki Paulun “Cassius” olduğundan əmin olur, eyni zamanda onun cinayətlər törətməsinin kökündə Buzlovskinin başçılığı ilə təşkil olunan həyat yoldaşı və övladının qətlində əli olan şəxslərin olduğunu aşkarlayır.

        Sonda isə Benin də həqiqi kimliyi aşkarlanır. Paul onun əslində rus casusu olduğunu və işini bitirdikdən sonra geri qayıdacağını müəyyən edir. Benin həayatını xilas edərək öz vurulmasına göz yumur, ancaq əzəli düşməni Buzlovskini öldürüb intiqamını almış olur.
         Sirlər isə sadəcə bu iki casusa aydın olur. Benin sirrini “Cassius” ölərək gizli saxlayır. Paulun sirri isə Benin ona olan borcunu ödəyərək “Cassius”un Buzlovski olduğunu isbat etməsi ilə gizli qalır. Son səhnədə isə Benin ölkəsinə qayıtmaqdan vazkeçib ailəsinin yanına gəldiyinin şahidi oluruq.
         “The Double” həyəcan dolu səhnələri, örtülü qalan sirləri, uğurlu strategiyaları ilə olduğu kimi, duyğusal anları ilə də yaddaşımda qalacaq. Bu gözəl film sayəsində dəyərli vaxt keçirməklə yanaşı, sevimli aktyorumu yeni bir obrazla yenidən kəşf etdim. Beləliklə, “The Double” bir çox özəlliyi ilə sevgimi qazana bildi, Topher Grace filmoqrafiyasının uğurlu layihələri arasında yerini aldı və sevə-sevə 5 bal verdiyim kinolardan birinə çevrildi.

Sen Kimsin?

 2013-cü ilin izlədiyim son filmi “Sen Kimsin” oldu. Baş rolda həm sənətini, həm də xarakterini çox sevdiyim aktyor – Tolga Çeviki görürük. Filmi izləmə səbəbim də elə bu aktyor oldu desəm daha doğru olar. Artıq bir neçə ildir ki,  bu istedadlı insan hər zaman maraqla izlədiyim, tərərddüdsüz bəyənəcəyimdən əmin olduğum işlərə imza atır. “Sen Kimsin”i izlədiyim zaman da düşüncəmdə yanılmadığımı gördüm.

Tolga Çevikin həm ssenarisini yazıb, həm də baş rolda oynadığı bu komediya 2012-ci il mart ayının 2-də tamaşaçı qarşısına çıxıb. 105 dəqiqə davam edən bu filmin sizi hər saniyəsində güldürəcəyinə əmin ola bilərsiniz. Film başlayarkən hekayə çox sadə görünsə də, bir anda hər şey qarmaqarışıq hal alır. Bu qarışıq yumağı açmaq isə əsas qəhrəmanımızın vəzifəsidir.

       “Sen Kimsin” filmi haqqında izləyənlərin fikirləri ilə tanış olarkən tənqidlərin çox olduğunu gördüm. “Celal ilə Ceren” filmini izləyib bəyənib, gülən insanların bu film haqqında zəif deməsi mənə çox qəribə gəldi doğrusu. Hər halda hər kəsin zarafat anlayışı da intellektual səviyyəsi kimi fərqlidir.

      Filmin nədən bəhs etdiyinə gəldikdə ilk əvvəl bəsit bir detektiv hekayə olduğunu qeyd edim. Ancaq aktyorlar mimikaları, zarafatları ilə izləyicilərə bu sadə hekayəni o qədər gözəl əks etdirir ki, bu səbəbdən bəyənməmək mümkün deyil düşünürəm.

      Filmdə Tolga Çevik bir detektivi canlandırır. Etiraf etməliyəm ki, hər zaman olduğu kimi bu obrazın da öhdəsindən ustalıqla gəlib. Bir ögey ananın bu sevimli detektivin yanına gələrək qızını tapmağını ondan xahiş etməsi ilə başlanan hekayə saf xəfiyyənin hər təhlükəni dəf etməyə çalışaraq həyatı bahasına belə olsa qızı axtarmaq cəhdləri ilə davam edir. Bir müddət sonra adı bir qaçırılma məsələsi hər kəsin şübhəli bir hal aldığı mürəkkəb bir problemə çevrilir. Gizlənən sirlər, söylənən yalanlar, oynanılan oyunlar, qurulan tələlər günahkar hesab olunan məsumlar izləyərkən bol enerjili bir macəranın şahidinə çevirir bizləri. Oyunlar pozulub, qaranlıq nüanslar işıqlandıqca filmin gec bitməyini arzulayırdım. Xoşbəxt sonluqla bitən bu komedik macəra vaxtımızı gözəl keçirmək üçün gözəl seçimlərdəndir.

                    

      Filmdə Tolga Çeviklə yanaşı Köksal Engör, Mahir İpek, Toprak Sergen, Zeynep Özder, Pelin Körmükçü kimi sevilən aktyorların da rol alması “Sen Kimsin”i daha maraqlı və gülməli edib.
      İstanbulun müxtəlif məkanlarında 6 həftə müddətinçəkilən"Sen Kimsin?" bəyəndiyim komediyalardan birinə çevrildi. Xüsusən də Tolga Çevikin performansı unudulmaz oldu mənim üçün. Filmin qurğusu bir qədər zəif olsa da, bu, izləyərkən məni narahat etmədi. Mənasız zarafatlarla zəngin komediyaların əksinə “Sen Kimsin” həm güldürüb, həm də düşündürdüyü üçün zövqümə uyğun oldu. Beləliklə, işdə izləyərkən məni yorğunluqdan uzaqlaşdıran, həftəsonumu boş yerə məhv etməyimə əngəl olan bu komediya bir çox detalı ilə sevgimi qazanaraq məndən 4 bal alır.

02.02.2014      /     06:19 p.m.