“7. Koğuştaki Mucize” böyük əməyin qarşılığı olaraq izləyicisindən də yüksək qiymət alan filmlərdəndir və 2019-cu ildə Türkiyədə ən çox izlənən film ünvanını alıb. Haqqında araşdırarkən tək təəccübləndiyim nüans Cənubi Koreya istehsalı eyniadlı filmdən ekrana uyğunlaşdırılması oldu. Türkiyə qanunlarına, adətlərinə, mühitinə o qədər uyğun çəkilib ki, səhnələr, xarici ssenari olduğuna şübhə yaranır insanda. Bunu da filmin digər bir uğuru kimi qələmə vermək olar.
Film bir zehni əngəlli atanın günahsız yerə yaşadıqları və ədalətin qələbəsinə son günə qədər inamı əsas tutularaq çəkilib. Kiçik qızını cəmiyyətin qınaqlarına, gülüş hədəfi olmağına reaksiya vermədən, daha doğrusu, verə bilmədən böyüdən bir ata – Memo. Həyatda ən sevdiyi varlıq, ən yaxın dostu, sirdaşı hətta həmyaşıdı olan qızı – Ova. Memo və Ovanın monoton həyatı gözlənilməz bir hadisə ilə dəyişir. Hərbi vəziyyət komandirinin qızı qayadan yıxılaraq həyata gözlərini yumur. Onu çaydan Memo çıxardır ancaq özü səbəbkar olaraq bilinir. Öz gücünün, ağlının kifayət etdiyi qədər izah etməyə çalışsa da, komandirin şübhəsi bir uşaq saflığı ilə çapalayan “günahkar”ın özünümüdafiəsindən daha dəyərli olur əmrinə tabe şəxslər üçün. Təbiət qoynunda, qoyun-quzunun əhatəsində, anası ilə qızının yanında keçən şən həyat Memo üçün polislərin fiziki işgəncəsi, qaranlıq, sonu görünməyən tunel – cəzaçəkmə müəssisəsi, onun kimi damğa vurulan “günahkarlar”la dolu zindan həyatı ilə əvəz olunur. Bütün bu yaşadığı ard-arda gələn hadisələr, işgəncələr belə onun saf uşaq ruhunu dəyişə, özünəxas məsumiyyətinə xələl gətirə bilmir. Yenə də insanları özü kimi bilir, türmədəki hər kəsin qəlbinin dərinliyinə basdırdığı o mərhəmət hissini oyadır və ciddi cəhdlə çalışmasa belə öz günahsızlığını bu dar çərçivədə sübuta yetirir. Qarşılıq gözləmədən göstərdiyi sevgi ilə özü də bilmədən öz möcüzəsini hazırlayır. Sonda ədalət, mərhəmət, vicdan və birlikdən doğan güc qalib gəlir.
Film ağlasığmaz dərəcədə mükəmməl çəkilib. Sanki bütün aktyorlar öz gündəlik həyatını yaşayırmış kimi oynayıb. O qədər unudulmaz, təsirli səhnələr var ki, izləyərkən nə qədər ağlamayacağam desə də insan, yaşlar xəbəri olmadan süzülür yanaqlarından.
“7. Koğuştaki Mucize” insanları geyiminə, statusuna, gücünə görə mühakimə edən hər kəsin üzünə dəyən bir şillə təsiri bağışlayır. "Zehni əngəllidir, hər şeyi edə bilər." düşüncəsi insanların beynindən silinsə, daha gözəl bir dünyanı paylaşmış olarıq. Filmdə ən çox təsir edən səhnələr - Memonun ümidsizcə dar ağacına baxıb "idam idam baba idam" dediyi halda, Ova qorxmasın deyə onun "İyi adam, baba iyi adam" demək istəyib yanlış ifadə etdiyini müəlliminin bildirməsi, komandirin Memonun günahsızlığını aşkar edən yeganə şahidi öldürməklə, qızını qaytara bilməyəcək bir atanın bütün kinini, nifrətini bir safın üzərinə yıxma istəyinin qabarıq ifadə olunması, həbsxanada divardakı kiçik qüsura durmadan baxıb xəyallara dalan bir kişinin dilindən balaca Ovanın anlaması oldu. Hər saniyənin, hər kadrın, hər sözün öz anlamı var idi bu filmdə. İllər keçsə də unudulmayacaq, təsirini itirməyəcək o filmlərdən oldu mənim üçün və illər sonra bir daha sevə-sevə izləmək istəyəcəyim bu film məndən 5 bal aldı.
Film bir zehni əngəlli atanın günahsız yerə yaşadıqları və ədalətin qələbəsinə son günə qədər inamı əsas tutularaq çəkilib. Kiçik qızını cəmiyyətin qınaqlarına, gülüş hədəfi olmağına reaksiya vermədən, daha doğrusu, verə bilmədən böyüdən bir ata – Memo. Həyatda ən sevdiyi varlıq, ən yaxın dostu, sirdaşı hətta həmyaşıdı olan qızı – Ova. Memo və Ovanın monoton həyatı gözlənilməz bir hadisə ilə dəyişir. Hərbi vəziyyət komandirinin qızı qayadan yıxılaraq həyata gözlərini yumur. Onu çaydan Memo çıxardır ancaq özü səbəbkar olaraq bilinir. Öz gücünün, ağlının kifayət etdiyi qədər izah etməyə çalışsa da, komandirin şübhəsi bir uşaq saflığı ilə çapalayan “günahkar”ın özünümüdafiəsindən daha dəyərli olur əmrinə tabe şəxslər üçün. Təbiət qoynunda, qoyun-quzunun əhatəsində, anası ilə qızının yanında keçən şən həyat Memo üçün polislərin fiziki işgəncəsi, qaranlıq, sonu görünməyən tunel – cəzaçəkmə müəssisəsi, onun kimi damğa vurulan “günahkarlar”la dolu zindan həyatı ilə əvəz olunur. Bütün bu yaşadığı ard-arda gələn hadisələr, işgəncələr belə onun saf uşaq ruhunu dəyişə, özünəxas məsumiyyətinə xələl gətirə bilmir. Yenə də insanları özü kimi bilir, türmədəki hər kəsin qəlbinin dərinliyinə basdırdığı o mərhəmət hissini oyadır və ciddi cəhdlə çalışmasa belə öz günahsızlığını bu dar çərçivədə sübuta yetirir. Qarşılıq gözləmədən göstərdiyi sevgi ilə özü də bilmədən öz möcüzəsini hazırlayır. Sonda ədalət, mərhəmət, vicdan və birlikdən doğan güc qalib gəlir. 
Film ağlasığmaz dərəcədə mükəmməl çəkilib. Sanki bütün aktyorlar öz gündəlik həyatını yaşayırmış kimi oynayıb. O qədər unudulmaz, təsirli səhnələr var ki, izləyərkən nə qədər ağlamayacağam desə də insan, yaşlar xəbəri olmadan süzülür yanaqlarından.
“7. Koğuştaki Mucize” insanları geyiminə, statusuna, gücünə görə mühakimə edən hər kəsin üzünə dəyən bir şillə təsiri bağışlayır. "Zehni əngəllidir, hər şeyi edə bilər." düşüncəsi insanların beynindən silinsə, daha gözəl bir dünyanı paylaşmış olarıq. Filmdə ən çox təsir edən səhnələr - Memonun ümidsizcə dar ağacına baxıb "idam idam baba idam" dediyi halda, Ova qorxmasın deyə onun "İyi adam, baba iyi adam" demək istəyib yanlış ifadə etdiyini müəlliminin bildirməsi, komandirin Memonun günahsızlığını aşkar edən yeganə şahidi öldürməklə, qızını qaytara bilməyəcək bir atanın bütün kinini, nifrətini bir safın üzərinə yıxma istəyinin qabarıq ifadə olunması, həbsxanada divardakı kiçik qüsura durmadan baxıb xəyallara dalan bir kişinin dilindən balaca Ovanın anlaması oldu. Hər saniyənin, hər kadrın, hər sözün öz anlamı var idi bu filmdə. İllər keçsə də unudulmayacaq, təsirini itirməyəcək o filmlərdən oldu mənim üçün və illər sonra bir daha sevə-sevə izləmək istəyəcəyim bu film məndən 5 bal aldı.
